Een tikkeltje geërgerd zat ik hier een poosje naar te koekeloeren en besloot toen dat het nu toch echt mijn beurt was. Op een niet nader te omschrijven manier produceerde ik eerst een piepend geluid dat veel leek op de roep van een gewillig vrouwtje om die afschuwelijke cavia weg te lokken. En het lukte. Tegen de tijd dat deze wandelende haarbal kilometers verderop nog aan het zoeken was naar zijn toekomstige nieuwe vriendinnetje, begon Thedeaddragon eindelijk door te krijgen dat hij in zijn uppie op de berg was achtergebleven. Omdat hij nogal gesteld bleek te zijn op z'n knaagdier kon hij het na enig aarzelen uiteindelijk niet laten om met een handjevol verse paardenbloemen op zoek te gaan naar het opgewonden beestje, wat mij dus mooi de gelegenheid gaf zijn plaats daarboven in te nemen. Iedereen zal het per slot van rekening met mij eens zijn:
I AM KING OF THE HILL!